ABDÜLHÂDÎ (JOHN GUSTAF AGUÉLI)
عبد الهادي
(ö. 1869-1917)
Avrupa’da İslâm tasavvufu ve İbnü’l-Arabî ekolünün tanınmasında önemli rol oynayan İsveçli ressam, Şâzeliyye tarikatı halifesi.
Stockholm’de doğdu. Asıl adı John Gustaf (İvan) Aguéli’dir. 1889’da resim yapmaya başladı. 1890’da Paris’e gitti. Ressam Emile Bernard’ın atölyesinde çalıştı. Bu sırada Société Théosophique’e girdi. 1892’de Marie Hout adında şair, filozof ve sosyalist bir kadınla dost oldu. Anarşizm mensuplarıyla yakın münasebetlerde bulundu. Polisin aradığı bir anarşizm üyesini evinde barındırdığı için tutuklandı. Hapishanede Arapça, İbrânîce ve Malayca’yı öğrendi.
Hapisten çıkınca (1894) Mısır’a gitti. Orada peyzaj resimleri yaptı. 1895’te Paris’e dönerek Doğu dilleri ve medeniyetlerini incelemeye başladı. Ecole des Lanques Orientales’de Arapça ve Hintçe, Ecole Pratique des Hautes Etudes’te de Sanskritçe öğrendi. İbnü’l-Fâriz’in tasavvufî kasidelerini şerheden hocası Derenbourg vasıtasıyla İslâm’ı ve İslâm tasavvufunu tanıdı. 1897’de müslüman oldu. 1898’de Budizm’e ilgi duymaya başladı. Hindistan’a giderek orada dokuz ay kaldı. 1902’de Revue Blanche adlı dergide makaleler yayımladı. L’Initiation dergisinde “İslâm Hakkında Notlar” başlıklı bir yazı dizisine başladı, fakat tamamlayamadı.
1901’de tanıştığı Enrico İnsabato adında genç bir İtalyan doktorla 1902’de Mısır’a gitti. Doğu ve Batı’yı fikren birbirine yakınlaştırmayı düşünen iki arkadaş burada İl Commercio İtaliano ve İl Convito adlı Arapça-İtalyanca iki gazete çıkardılar. Bu gazetelerden ikincisinde İslâm tasavvufuyla ilgili makale ve tercümeler yayımladı. 1907’de Mısır’da Ezher âlimlerinden Mâlikî fakihi ve Şâzelî şeyhi Abdurrahman İllîş (İlleyş=عليش) el-Kebîr’e (ö. 1349/1930) intisap ederek Abdülhâdî adını aldı. Şeyhi onu halife (mukaddem) tayin etti. Şeyh Ahmed Şerîf b. Muhammed es-Senûsî başta olmak üzere önemli kimselerle tanıştı. Senûsî ona İtalyanlar’la münasebetini kesmesini tavsiye etti. 1909’da Paris’e döndü. 1910 sonlarında tanıştığı René Guénon’un (Abdülvâhid Yahyâ) idare ettiği La Gnose dergisinde 1910-1912 yılları arasında İslâm tasavvufuyla ilgili tercüme ve makaleleri yayımlandı. 1913-1914 yıllarında tekrar Mısır’a gitti. İngilizler tarafından bilinmeyen sebeplerle Mısır’dan çıkarılınca (1915) İspanya’ya gitti. Orada tablolar yaptı. 1 Ekim 1917’de Barselona yakınlarında tren altında kalarak öldü.
Abdülhâdî 1907 yılından itibaren Avrupa’da İslâm tasavvufu ve İbnü’l-Arabî mütehassısı olarak tanındı. Tasavvufun ve İbnü’l-Arabî ekolünün Batı’da aydınlar seviyesinde tanınmasında önemli rol oynadı. Mutasavvıf-düşünür René Guénon onun vasıtasıyla müslüman oldu. Resimlerinde İvan Aguéli imzasını kullanan ve İsveç’te modern resim sanatının önde gelen isimlerinden biri olarak kabul edilen Abdülhâdî’nin tabloları Stockholm Millî Müzesi ile Gottenbourg Müzesi’nde sergilenmektedir. Hakkında İsveç dilinde iki eser yayımlanmıştır: Axel Gouffin, İvan Aguéli (Stockholm 1940); Torbjörn Säfve, İvan Aguéli en Roman om Fribet (Stockholm 1976).
Eserleri. 1. Le Traité de l’Unité dit d’İbn Arabî, suivi de l’Epitre sur le Prophète, al-Malamatiyah (Paris 1977). Eser, Muhammed b. Fazlullah el-Hindî’nin et-Tuhfetü’l-mürsele ile’n-Nebî, Abdurrahman es-Sülemî’nin Melâmetiyye ve Evhadüddîn-i Balyânî’nin Risâletü’l-ahadiyye adlı risâlelerinin tercümelerinden meydana gelmiştir. La Gnose’da yayımlanan (1910-1912) bu risâlelerin son ikisi Le Voile d’Isis dergisinde tekrar neşredilmiştir (1933). Abdülhâdî, Risâletü’l-ahadiyye’yi İbnü’l-Arabî’nin eseri olarak göstermişse de Michel Chodkiewicz tarafından yapılan yeni tercümesinde Balyânî’ye ait olduğu tesbit edilmiştir. 2. Les Catégories de l’Initiation. İlk olarak Le Gnose’da (1911-1912), daha sonra da Etudes Traditionnelles’de (Ocak 1936) yayımlanan eser, İbnü’l-Arabî’nin Tertîbü’t-tasavvuf risâlesinin kısmî bir tercümesidir.
BİBLİYOGRAFYA:
Paul Chacornac, La Vie Simple de René Guénon, Paris 1958, s. 43-49; Jean Robin, René Guénon, Témoin de la Tradition (nşr. Guy Trédaniel), Paris 1978, s. 66-68, 207-208, 211, 238; Michel Chodkiewicz, Epitre sur l’Unicitè Absolue (Awhad al-Dın Balyanı), Paris 1982, s. 17.
Mustafa Tahralı