ABDULLAH ERGUN

عبد الله ارغون

XIV. yüzyıl hattatlarından.

Bağdatlıdır. Yâkut el-Müsta‘sımî’nin aklâm-ı sitte*yi öğrettiği yedi hattattan biridir. Ölüm tarihi kaynaklarda farklı şekillerde kaydedilmiştir. Meselâ Tuhfe-i Hattâtîn’de 742 (1341), Hatt u Hattâtân’da da 744 (1343) tarihleri zikredilmektedir. Babasının Arap, annesinin Türk olması sebebiyle kendisine Ergun (Eski Türkçe argun/arkun “melez”; bk. Clauson, s. 216) lakabı verilmiştir.

Abdullah Ergun muhakkak* yazısında şöhret bulmuş, Hatt u Hattâtân’da


verilen bilgiye göre yirmi dokuz Mushaf-ı şerif ve Bağdat’ta iki medresenin kitâbesini yazmıştır.

BİBLİYOGRAFYA:

Âlî, Menâkıb-ı Hünerverân (nşr. İbnülemin Mahmud Kemâl), İstanbul 1926, s. 18, 23; Suyolcuzâde Mehmed Necîb, Devhatü’l-küttâb (nşr. Kilisli Muallim Rifat), İstanbul 1942, s. 9; Müstakimzâde, Tuhfe-i Hattâtîn (nşr. İbnülemin Mahmud Kemâl), İstanbul 1928, s. 288; Habîb, Hatt u Hattâtân, İstanbul 1305, s. 54, 274; S. Gerard Clauson, An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth Century Turkish, London 1972, s. 216.

Muhittin Serin