BİŞR b. MANSÛR
بشر بن منصور
Ebû Muhammed Bişr b. Mansûr es-Selîmî (ö. 180/796)
Tanınmış zâhid ve muhaddis.
Sem‘ânî ve İbnü’l-Esîr onu Ezd’in kollarından Benî Süleym’e nisbetle Süleymî diye anarken Zehebî ve İbn Hacer Bağdat yakınlarında bir yer olan Selîm’e nisbetle Selîmî nisbesini tercih etmişlerdir. Ayrıca Basrî ve Ezdî nisbeleriyle de tanınır. Eyyûb es-Sahtiyânî, Süfyân es-Sevrî, İbn Cüreyc ve Âsım el-Ahvel gibi râvilerden hadis rivayet etti. Kendisinden de oğlu İsmâil, Bişr el-Hâfî, Abdurrahman b. Mehdî, Süleyman b. Harb, Ali b. Medînî ve Fudayl b. İyâz’ın da dahil olduğu otuzdan fazla râvi hadis nakletti. Ahmed b. Hanbel başta olmak üzere muhaddisler tarafından güvenilir bir râvi kabul edilen Bişr b. Mansûr’un rivayetleri Sahîh-i Müslim, Ebû Dâvûd ve Nesâî’nin sünenleri, Ebû Nuaym’ın Hilye’si gibi çeşitli kaynaklarda yer almıştır.
Kaynaklar’da Bişr’in günde beş yüz rek‘at namaz kıldığı, dönemindeki âbid ve zâhidlerin en faziletlisi olduğu, önceden hazırladığı kabrinin başında Kur’ân-ı Kerîm’i hatmettiği ve Kur’an’ın üçte birini her gün kendine vird* edindiği rivayet edilir. Abdurrahman b. Mehdî, Ali b. Medînî gibi meşhur muhaddisler Allah korkusu ve gönül zenginliği hususunda Bişr b. Mansûr’un bir benzerini görmediklerini belirtirler.
BİBLİYOGRAFYA:
Buhârî, et-Târîhu’l-kebîr, II, 84; Ebû Nuaym, Hilye, VI, 239-243; Sem‘ânî, el-Ensâb, VII, 123-124; İbnü’l-Cevzî, Sıfatü’s-safve, III, 376-377; İbnü’l-Esîr, el-Lübâb, II, 133-134; Mizzî, Tehzîbü’l-Kemâl, IV, 151-154; Zehebî, Mîzânü’l-iǾtidâl, I, 325; a.mlf., AǾlâmü’n-nübelâǿ, VIII, 359-361; İbn Hacer, Tehzîbü’t-Tehzîb, I, 459-460; a.mlf., Takrîbü’t-Tehzîb, I, 101.
İrfan Gündüz