EBÛ OSMAN el-MÂZİNÎ

أبو عثمان المازني

Ebû Osmân Bekr b. Muhammed b. Habîb el-Mâzinî (ö. 249/863)

Arap dili ve edebiyatı âlimi.

175’te (791) Basra’da doğdu. Bekir b. Vâil kabilesinin Mâzin b. Şeybân koluna mensuptur. Basra okulunun önde gelen simalarından olup Halife Vâsik-Billâh devrinde (842-847) Bağdat’a gitti. Babası da bir nahiv ve kıraat âlimidir. Ebû Ubeyde et-Teymî, Asmaî ve Ebû Zeyd el-Ensârî’nin öğrencisi olup Sîbeveyhi’nin el-Kitâb’ını Ahfeş el-Evsat’tan ve Ebû Ömer el-Cermî’den okudu. Kaynaklar, Ebû Osman’ın nahiv ve lugat konusunda


Basra âlimlerinin en meşhurlarından biri olduğunu zikretmekte, talebesi olan Müberred, Sîbeveyhi’den sonra nahvi en iyi onun bildiğini söylemektedir. Câhiz’e göre de zamanının üç büyük nahivcisinden biridir. Güçlü bir diyalektiğe sahip olan Ebû Osman yaptığı tartışmalarda daima galip gelmiş, bu arada birçok konuda Ahfeş el-Evsat’la tartışıp onu susturmuştur. Tabakat kitaplarında onun yaptığı tartışmalardan çeşitli örnekler mevcuttur.

Halife Vâsik-Billâh’la tanışması, bir câriyenin, halifenin huzurunda Ümeyye b. Ebü’s-Salt’ın şiirindeki bir kelimeyi okuyuşuna itiraz edilince, söz konusu kelimeyi Basra’nın en büyük âlimi Ebû Osman el-Mâzinî’nin de aynı şekilde okuduğunu söylemesi üzerine Sâmerrâ’da saraya davet edilmesiyle başlamış, aralarındaki münasebet zamanla gelişmiş ve Vâsik-Billâh Ebû Osman’a maaş bağlamıştır. Sarayla irtibatı Mütevekkil-Alellah zamanında da (847-861) devam eden Ebû Osman Basra’da vefat etti.

İtikadî yönden İmâmiyye mezhebine mensup olan Ebû Osman bazı konularda Mürcie görüşünü benimsemiştir. Bu ilimlerde hocası kelâmcıların imamlarından İbn Mîsem’dir.

Ebû Osman el-Mâzinî nahivden ziyade sarfla ilgilenmiş, daha önce nahivle birlikte ele alınan sarfı müstakil bir ilim halinde tedvin eden ilk dilci olmuştur. Dilde kıyasa büyük önem vermiş, kıyasa uymayan şeyleri Kur’an’da bile olsa reddetmiştir.

Eserleri. Birçok meselede Sîbeveyhi ve Halîl b. Ahmed’e muhalefet eden Ebû Osman el-Mâzinî’nin değişik konularda yazdığı eserleri içinde en önemlisi et-Tasrîf*tir. Bir sarf mukaddimesi olan eser, Sîbeveyhi’nin el-Kitâb’ındaki sarfla ilgili dağınık meseleleri bir araya getirmiştir. Esere İbn Cinnî’nin yaptığı el-Munsıf adlı şerh İbrâhim Mustafa ve Abdullah Emîn tarafından neşredilmiştir (I-III, Kahire 1373-1379/1954-1960). Ebû Osman’ın kaynaklarda zikredilen diğer eserleri şunlardır: Kitâb fi’l-Kurǿân, Ǿİlelü’n-nahv, Tefsîru Kitâbi Sîbeveyhi, Mâ yelhanü fîhi’l-Ǿâmme, Kitâbü’l-Elif ve’l-lâm, Kitâbü’l-ǾArûz, Kitâbü’l-Kavâfî, Kitâbü’d-Dîbâc fî cevâmiǾi Kitâbi Sîbeveyhi, Kitâbü’t-TaǾlîk.

Ebû Osman el-Mâzinî hakkında R. A. Ubeydî tarafından Ebû ǾOsmân el-Mâzinî ve mezâhibuhû fi’s-sarf ve’n-nahv (Bağdad 1969) adlı bir çalışma yapılmıştır.

BİBLİYOGRAFYA:

Ebü’t-Tayyib el-Lugavî, Merâtibü’n-nahviyyîn (nşr. Muhammed Ebü’l-Fazl), Kahire 1375/1955, s. 77-80; Sîrâfî, Ahbârü’n-nahviyyîne’l-Basriyyîn (nşr. Muhammed İbrâhim el-Bennâ), Kahire 1405/1985, s. 85-95; Ebû Bekir ez-Zübeydî, Tabakātü’n-nahviyyîn ve’l-lugaviyyîn (nşr. Muhammed Ebü’l-Fazl), Kahire 1392/1973, s. 87-93; İbnü’n-Nedîm, el-Fihrist (Flügel), s. 57; İbn Cinnî, el-Munsıf (nşr. İbrâhim Mustafa – Abdullah Emîn), Kahire 1379/1960, III, 313-343; Hatîb, Târîhu Bagdâd, VII, 93; İbnü’l-Enbârî, Nüzhetü’l-elibbâǿ (nşr. Muhammed Ebü’l-Fazl), Kahire 1386/1967, s. 182-187; Yâkūt, MuǾcemü’l-üdebâǿ, VII, 107-128; İbnü’l-Esîr, el-Lübâb, III, 145; İbnü’l-Kıftî, İnbâhü’r-ruvât, I, 281-291; İbn Hallikân, Vefeyât, I, 283-286; Abdülbâkī b. Abdülmecîd el-Yemânî, İşâretü’t-taǾyîn fî terâcimi’n-nühât ve’l-lugaviyyîn (nşr. Abdülmecîd Diyâb), Riyad 1406/1986, s. 61-62; Zehebî, AǾlâmü’n-nübelâǿ, XII, 270-272; Safedî, el-Vâfî, X, 211-216; Taşköprizâde, Mevzûâtü’l-ulûm, I, 172-174; İbn Kesîr, el-Bidâye, X, 352-353; İbn Hacer, Lisânü’l-Mîzân, II, 57; İbn Tağrîberdî, en-Nücûmü’z-zâhire, II, 329; Süyûtî, Bugyetü’l-vuǾât, I, 463-466; Hânsârî, Ravzâtü’l-cennât, II, 134-138; Brockelmann, GAL Suppl., I, 168; Sezgin, GAS, IX, 75-76, 179-180; Şevkī Dayf, el-Medârisü’n-nahviyye, Kahire 1968, s. 115-122; Ömer Ferruh, Târîhu’l-edeb, II, 293-294; Seyyid Hasan es-Sadr, Teǿsîsü’ş-ŞîǾa, Beyrut 1401/1981, s. 71-72; AǾyânü’ş-ŞîǾa, III, 594-598; C. Zeydân, Âdâb, I, 488; R. Sellheim, “al-Mâzinî”, EI² (İng.), VI, 954-955.

Hüseyin Elmalı