İBN EBÜ’l-EŞ‘AS
(ابن أبي الأشعث)
Ebû Ca‘fer Ahmed b. Muhammed b. Ebi’l-Eş‘as Muhammed (ö. 360/971 [?])
İran asıllı tabip ve filozof.
Hayatı hakkında fazla bilgi yoktur. Genç denecek bir yaşta İran’ın Fars bölgesinde resmî bir görevde bulunmuş, bilinmeyen bir sebepten malları müsâdere edilmiş ve memleketini terketmek zorunda kalmıştır. Ünlü Buhtîşû‘ ailesine mensup Ubeydullah b. Cibrâîl onun bu dönemde henüz tıp ilmiyle meşgul olmadığını, memleketini terkedişinin ardından Musul’a yerleştiğini ve burada Hamdânî Emîri Nâsırüddevle’nin oğlunu tedavi ederek itibar kazandığını rivayet etmektedir. Bu bilgileri aktaran İbn Ebû Usaybia, ayrıca onun Kitâbü’l-Ġāzî ve’l-muġtezî adlı eserini Safer 348’de (Nisan 959) Ermenistan’daki Berkâ Kalesi’nde tamamladığını kaydetmektedir ki buradan hareketle onun bu dönemde Musul’a saldıran Muizzüddevle ed-Deylemî’den kaçarak bir ara Ermenistan’a gittiği veya buradaki Berkâ Kalesi’ne bir müddet hapsedildiği sonucuna varılmaktadır. Tekrar Musul’a dönen İbn Ebü’l-Eş‘as ömrünün sonuna kadar burada yaşamıştır. Vefat tarihi İbn Ebû Usaybia tarafından -birkaç yıllık küsuru ile birlikte- 360 (971) olarak kaydedilmiştir.
Uzun bir ömür sürdüğü, dinî tefekkür konularında derinliğe sahip olduğu belirtilen İbn Ebü’l-Eş‘as’ın, tıp tahsilini kimden ve nerede gördüğü bilinmemekle birlikte çok sayıda öğrenci yetiştirdiği anlaşılmaktadır. Başta oğlu Muhammed olmak üzere Muhammed b. Sevvâb el-Mevsılî ile Ahmed b. Muhammed el-Beledî öğrencilerinin en ünlüleridir. Öğrencilerinin uzman birer hekimken bile hocalarıyla sıkı temas halinde oldukları anlaşılmaktadır. Nitekim adı geçen son iki öğrencisinin isteği üzerine İbn Ebü’l-Eş‘as Kitâbü’l-Edviyeti’l-müfrede adıyla basit ilâçlar üzerine bir eser yazmış ve eserinin söz konusu öğrenciler gibi uzmanlık seviyesine gelmiş hekimlere hitap ettiğini, genel tıp meraklıları ve öğrencilerini ilgilendirmediğini belirtmişti. İbn Ebü’l-Eş‘as ve çalışmaları hakkındaki en geniş bilgiyi veren İbn Ebû Usaybia (ǾUyûnü’l-enbâǿ, s. 331-333) adları geçen iki öğrencisi hakkında da bilgi vermektedir. Bunlar tıbbın hem teori hem de pratiğinde çok başarılı olup uzun yıllar İbn Ebü’l-Eş‘as’la birlikte
çalışmışlardır. Özellikle Beledî’nin Fâtımî Veziri İbn Killis’e ithaf ettiği Kitâbü Tedbîri’l-ĥabâlâ ve’l-eŧfâl ve’ś-śıbyân ve ĥıfžı śıĥĥatihim ve müdâvâti’l-emrâżi’l-Ǿârıża lehüm adlı eseri zikre değer bir çalışmadır (krş. Dâvir M. es-Sâmirî, XIV/36 [1408/1988], s. 257; Ullmann, Islamic Medicine, s. 109; Sezgin, III, 318).
İbn Ebü’l-Eş‘as’ın tıbba dair çalışmaları arasında, Câlînûs (Galen) külliyatı üzerinde yaptığı düzenlemeler ve onun bazı eserlerine yazdığı şerhler özellikle kayda değer bulunmaktadır. İbn Ebû Usaybia’ya göre bir Câlînûs uzmanı olan İbn Ebü’l-Eş‘as, bu filozoftabibe ait on altı eserlik külliyatı yeni bir bölümlemeye tâbi tutmuş ve böylece kendisinden sonraki tıp araştırmacılarına önemli kolaylıklar sağlamıştır.
İbn Ebü’l-Eş‘as’ın felsefî-aklî ilimlere de ilgi duyduğu, bu konuda eserler verdiği kaydedilmektedir. İbn Ebû Usaybia, bu eserlerinden biri olan Kitâb fî Ǿilmi’l-ilâhî’nin müellif hattıyla bir nüshasını gördüğünü yazmakta, ayrıca onun Câlînûs külliyatı için yaptığı düzenlemenin benzerini Aristo’nun kitapları için de yaptığını belirtmektedir. Zoolojiyle ilgili önemli çalışmaları da bulunan İbn Ebü’l-Eş‘as’ın Kitâbü’l-Ĥayevân’ı Aristo zoolojisinden nisbeten bağımsız tarzda kaleme alınmış bir incelemedir. Bu eserde canlılar âlemi üçe ayrılmaktadır: el-Hayyü’l-mâlik (yönetici canlı, insan), el-hayyü’l-memlûk (evcil hayvanlar), el-hay lâ mâlik ve lâ memlûk (vahşi hayvanlar). Son kategoriye girenler de tabiatlarına göre ayrıntılı şekilde tasnif edilmiştir. Ancak müellifin bu eserini bitiremeden öldüğü söylenir (Kruk, II [1986], s. 210-211). Abdüllatîf el-Bağdâdî’nin bu eserin bir özetini yazdığı ayrıca kaydedilmiştir (Muhammed Bâkır Ulvân, s. 29).
Eserleri. Fuat Sezgin İbn Ebü’l-Eş‘as’ın günümüze ulaşan eserlerini şu şekilde sıralamaktadır (GAS, III, 302): 1. Kitâbü’l-Edviyeti’l-müfrede; 2. Kitâbü’l-Ġāzî ve’l-muġtezî; 3. Risâle fi’n-nevm ve’l-yaķaža; 4. Kitâbü’l-Ĥayevân; 5. Tafśîlü Kitâbi Câlînûs fî Usŧuķussât; 6. Kitâbü’l-Mizâc. Günümüze ulaşmayan eserleri ise ǾUyûnü’l-enbâǿ (s. 332) ve Keşfü’ž-žunûn’da şu şekilde tesbit edilmiştir: 1. Kitâb fî Ǿilmi’l-ilâhî; 2. Kitâb fi’l-cüderî ve’l-ĥaśbe ve’l-ĥumeyķā (Keşfü’ž-žunûn, II, 1408); 3. Kitab fi’s-sirsâm ve’l-birsâm ve müdâvâtihimâ (a.e., II, 1424); 4. Kitâb fi’l-ķūlunc ve eśnâfihî ve müdâvâtihî ve’l-edviyeti’n-nâfiǾa minhü (bu esere Fahreddin es-Sâatî tarafından tekmile [a.e., II, 1451], Abdüllatîf el-Bağdâdî tarafından da bir telhis [Ali Abdullah ed-Deffâ‘, s. 196] yazılmıştır); 5. Kitâb fi’l-baraś ve’l-behaķ ve müdâvâtihimâ (Keşfü’ž-žunûn, II, 1402); 6. Kitâbü’l-Mâlîħûlyâ (a.e., II, 1455); 7. Kitâbü Terkîbi’l-edviye (a.e., I, 401); 8. Kitâbü Emrâżi’l-miǾde ve müdâvâtihâ; 9. Şerĥu Kitâbi’l-Firaķ li-Câlînûs (a.e., II, 1446); 10. Şerĥu Kitâbi’l-Ĥummeyât li-Câlînûs (a.e., II, 1413); 11. Kitâbü’ś-ŚarǾ (a.e., II, 1432).
BİBLİYOGRAFYA:
İbn Ebû Usaybia, ǾUyûnü’l-enbâǿ, s. 331-333; Keşfü’ž-žunûn, I, 401; II, 1402, 1408, 1413, 1424, 1432, 1446, 1451, 1455; Brockelmann, GAL, I, 237; Suppl., I, 422; Ziriklî, el-AǾlâm, I, 201; Kehhâle, MuǾcemü’l-müǿellifîn, II, 148; Sezgin, GAS, III, 301-302, 318; Ullmann, Die Medizin, s. 138-139; a.mlf., Die Natur und Geheimwissenschaften, s. 25; a.mlf., Islamic Medicine, Edinburgh 1978, s. 109; Ali Abdullah ed-Deffâ‘, AǾlâmü’l-ǾArab ve’l-müslimîn fi’ŧ-ŧıb, Beyrut 1403/1983, s. 196; Kemâl es-Sâmerrâî, Muħtaśaru târîħi’ŧ-ŧıbbi’l-ǾArabî, Bağdad 1984, I, 528-530; Muhammed Bâkır Ulvân, “Kütübü’l-ĥayevân Ǿinde’l-ǾArab”, el-Mevrid, I/3-4, Bağdad 1972, s. 29-30; R. Kruk, “Hedgehogs and Their ‘Chicks’”, Zeitschrift für Geschichte der Arabisch-Islamischen Wissenschaften, II, Frankfurt 1986, s. 210-211; Dâvir M. es-Sâmirî, “Risâle fî evcâǾi’l-eŧfâl li-Ebî ǾAli b. Aĥmed b. ǾAbdirraĥmân b. Mendeveyh”, el-Müǿerriħu’l-ǾArabî, XIV/36, Bağdad 1408/1988, s. 257; A. Dietrich, “Ibn Abī’l-AѕћǾaґћ”, EI² Suppl. (İng.), s. 379-380; Saîdullah Karabeglû, “İbn Ebi’l-EşǾaş”, DMBİ, II, 624-625.
İlhan Kutluer