SAÎD b. ÂMİR
(سعيد بن عامر)
Saîd b. Âmir b. Hizyem el-Cumahî el-Kureşî (ö. 20/641)
Sahâbî.
Annesi Ervâ bint Ebû Muayt’tır. On altı-on yedi yaşlarında iken Hayber’in fethi sırasında müslüman olup Medine’ye hicret etti. Hayber’de ve daha sonraki gazvelerde Resûlullah’ın yanında yer aldı. Hz. Ebû Bekir’in halifeliği döneminde Suriye bölgesine gönderilen ordunun kumandanı Yezîd b. Ebû Süfyân’ın yardım istediğini duyunca bu göreve talip oldu ve halifenin izniyle yanına aldığı elliden fazla gönüllü ile birlikte bu orduya katıldı. Ecnâdeyn Savaşı’nda ordu kumandanı Hâlid b. Velîd, Saîd’i İslâm ordusunun sol kanadının başına geçirdi. Yermük Savaşı’nda Ebû Ubeyde b. Cerrâh’ın yardım istemesi üzerine Halife Ömer, Saîd’i gönderdi.
Hz. Ömer, İyâz b. Ganm’in vefatından sonra onun yerine Humus valiliğine Saîd b. Âmir’i tayin etmek isteyince o, “Beni dünya ile imtihan etme” diyerek karşı çıktıysa da halife ısrar edince bu görevi üstlenmek zorunda kaldı ve Allah Teâlâ’nın kendisine yeterince rızık verdiğini söyleyerek bu vazife için ücret almadı. Henüz evlendiği eşiyle birlikte görev yerine giden Saîd hakkında sabahları vazifesine geç geldiği, geceleri kimse ile görüşmediği, ayda iki gün hiç ortaya çıkmadığı ve bazan kendini kaybettiği yolundaki şikâyetler üzerine Hz. Ömer’in meseleyi araştırdığı ve bu şikâyetlerin Saîd’in zühd hayatından kaynaklandığını görerek Saîd’e görevinin başına dönmesini emrettiği rivayet edilir (İbnü’l-Esîr, II, 393). Saîd b. Âmir, Humus’ta vali iken 20 (641) yılında vefat etti. Onun 18 yılında Rakka’da öldüğü ve kabrinin orada bulunduğu, ayrıca 19 yılında Kayseriye’de veya 21’de Humus’ta vefat ettiği de zikredilmiştir. Hz. Peygamber’den hadis nakleden Saîd b. Âmir’den Abdurrahman b. Sâbit el-Cumahî hadis almıştır. Şehr b. Havşeb’in Saîd’den yaptığı rivayetler ise mürseldir.
BİBLİYOGRAFYA:
İbn Sa‘d, eŧ-Ŧabaķāt (nşr. M. Abdülkādir Atâ), Beyrut 1410/1990, IV, 203; Ebû Nuaym, Ĥilye, I, 244-247; İbn Abdülber, el-İstîǾâb (Bicâvî), II, 624-625; İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-ġābe (Bennâ), II, 393-394; İbnü’l-Cevzî, Śıfatü’ś-śafve, I, 660-667; İbn Manzûr, Muħtaśaru Târîħi Dımaşķ, IX, 319-325; İbn Hacer, el-İśâbe (Bicâvî), III, 110-111.
Ayhan Tekineş