YAHYÂ b. AHMED el-BÂHARZÎ

(يحيى بن أحمد الباخرزي)

Ebü’l-Mefâhir Yahyâ b. Ahmed b. Seyfiddîn Saîd el-Bâharzî (ö. 736/1335)

Kübrevî şeyhi.

Kirman’da doğdu. Necmeddîn-i Kübrâ’nın halifelerinden Şeyh Seyfeddin el-Bâharzî’nin (ö. 659/1261) torunudur. Ebü’l-Mefâhir unvanıyla tanınır. 1257-1282 yılları arasında Kirman’da hüküm süren Kutluğ Hatun’un ricası üzerine Şeyh Bâharzî, Şeyhzâde-i Saîd diye tanınan ortanca oğlu ve halifesi Burhâneddin Ahmed’i Kirman’a gönderdi. Yahyâ el-Bâharzî burada dünyaya geldi. İlk eğitimini babası Burhâneddin Ahmed’den alan Yahyâ irşad hırkasını ondan giydi. Babası vefat edince (696/1297) onun halifesi Latîfüddin Nûrî’ye intisap etti. Daha sonra seyahate çıkıp İran şehirlerini, Irak, Suriye, Azerbaycan ve Anadolu’yu dolaştı. Buralarda âlim ve şeyhlerin sohbetlerinde bulundu. 700 (1300) yılında Tebriz’de Fahreddin Ömer el-Mücenderî’den Ferrâ el-Begavî’nin Meśâbîĥu’s-sünne’sini okudu. 709’da (1309) hac dönüşü Mısır’a gitti. Saîdü’s-suadâ Hankahı’nda Şeyh Kemâleddin el-Uzerî’nin sohbetlerine katıldı, derslerini dinledi. Mağrib meşâyihiyle tanıştı. Kudüs’te Şeyh Hüsâmeddin er-Rûmî’nin zikir halkasına dahil oldu. Ondan da hırka giydi ve icâzet aldı. Âdâbü’l-mürîdîn, ǾAvârifü’l-maǾârif, Fuśûśü’l-ĥikem, Ķūtü’l-ķulûb ve İbn Seb‘în’in eserlerini bu bölgelerdeki meşâyihten okudu.

712’de (1312) Buhara’ya giden Yahyâ el-Bâharzî, dedesi Seyfeddin el-Bâharzî’nin şehrin dış mahallelerinden Fethâbâd’da bulunan hankahında vaaz ve irşada başladı. Hankah kısa sürede canlandı ve ziyaretçileri arttı. İbn Battûta 733’te (1333) Buhara’ya geldiğinde Hâce Yahyâ diye bahsettiği Bâharzî’yi ziyaret etmiş ve hankahta misafir edilmişti. İbn Battûta, Fethâbâd’daki imarethanede misafirlere yemek verildiğini, Hâce Yahyâ’nın kendi evinde düzenlediği ziyafete şehrin ileri gelenlerinin katıldığını, burada hâfızların Kur’an okuduğunu, ardından vaaz edildiğini, ilâhiler okunduğunu ve gecenin hoşça geçtiğini ifade eder. Yahyâ el-Bâharzî Fethâbâd’da vefat etti ve dedesinin kabrinin yanında toprağa verildi. Burhâneddin Şehîd ve Rûhuddin Dâvud adlı oğullarının kabirleri de buradadır. Türbesi 788 (1386) yılında Timur tarafından yaptırılmıştır.


Ebü’l-Mefâhir Yahyâ’nın tarikat silsilesi biri babası Burhâneddin Ahmed, Latîfüddin Nûrî, Seyfeddin el-Bâharzî; diğeri Fahreddin el-Mücenderî, Şehâbeddin es-Sühreverdî, Sa‘deddîn-i Hamûye yoluyla Kübreviyye tarikatının pîri Necmeddîn-i Kübrâ’ya ulaşır. Ayrıca Kahire’de sohbetlerinde bulunduğu üstatları vasıtasıyla İbnü’l-Arabî, İbn Seb‘în gibi Mağribli mutasavvıflar hakkında bilgi edinmiş ve “şeyhimiz” dediği Kemâleddin el-Uzerî’den de icâzet almıştır.

Eserleri. 1. Evrâdü’l-aĥbâb ve fuśûśü’l-âdâb. Ebü’l-Mefâhir Yahyâ Farsça kaleme aldığı bu eseriyle tanınır. Müellif eserin evrâd, ezkâr, dualar, Kur’an okumanın âdâbı, tarikat ve hırka silsilesi gibi konuları içeren ilk bölümünü (Evrâdü’l-aĥbâb) Ramazan 723’te (Eylül 1323); sûfîlerin akîdeleri, tasavvufun mahiyeti, tasavvufî haller ve makamlar, ahlâk ve özellikle semâ konusu üzerinde durduğu ikinci bölümünü (Fuśûśü’l-âdâb) Zilkade 724’te (Ekim 1324) tamamlamıştır. Eserin ikinci bölümü Îrec Efşâr tarafından yayımlanmıştır (Evrâdü’l-aĥbâb ve fuśûśü’l-âdâb, Cild-i Düvûm-ı Fuśûśü’l-âdâb, Tahran 1345 hş., 1358 hş.). 2. Vaķıfnâme. Buhara’da büyük bir servete sahip olan Ebü’l-Mefâhir köylerini, arazilerini ve mülklerini Seyfeddin el-Bâharzî Hankahı’na vakfetmiş, vakfın yönetim şeklini seksen sayfa hacminde vakfiyesinde ayrıntılı biçimde tesbit etmiştir. Vaķıfnâme Rusça tercümesiyle birlikte neşredilmiştir (nşr. O. D. Teheschovitch, Bukharskiye Documenti XIV veka, Taşkent 1965). Bu vakıfnâmesinden başka kısa bir vakfiyesi de bulunan Ebü’l-Mefâhir bu vakfiyeye Evrâdü’l-aĥbâb ve fuśûśü’l-âdâb’ı istinsah etmek isteyenlerin kâğıt, mürekkep ve kalem masraflarının vakıftan karşılanması kaydını koydurmuştur. Vaķıfnâme tekke düzenini ve Kübreviyye tarikatının Mâverâünnehir, Hârizm ve Horasan’daki nüfuz ve tesirini göstermesi bakımından önemli bir belgedir. Ebü’l-Mefâhir, Evrâdü’l-aĥbâb’da Meşîĥat adlı bir eserinden söz ederse de eser günümüze ulaşmamıştır (Îrec Efşâr, s. 31).

BİBLİYOGRAFYA:

Yahyâ b. Ahmed el-Bâharzî, Evrâdü’l-aĥbâb ve fuśûśü’l-âdâb (nşr. Îrec Efşâr), Tahran 1345 hş., neşredenin girişi, s. 1-44; İbn Battûta, Seyahatnâme (trc. A. Sait Aykut), İstanbul 2004, I, 529; Fasîh-i Hâfî, Mücmel-i Faśîĥî (nşr. Mahmûd Ferruh), Meşhed 1340, II, 317; Abdurrahman-ı Câmî, Nefeĥâtü’l-üns (nşr. Mahmûd Abîdî), Tahran 1370 hş., s. 433, 852; Muînülfukarâ Ahmed b. Mahmûd, Târîħ-i Mollazâde (nşr. Ahmed Gülçîn-i Meânî), Tahran 1339 hş., s. 43; Ma‘sûm Ali Şah, Ŧarâǿiķ, II, 342; Abdülhüseyin Zerrînkûb, Dünbâle-i Cüstücû der Taśavvuf-i Îrân, Tahran 1369 hş., s. 166-168; M. Isa Waley, “A Kubrawī Manual of Sufism: The Fuśūś al-ādāb of Yaĥyā Bākharzī”, The Legacy of Mediaeval Persian Sufism (ed. L. Lewisohn), London-New York 1992, s. 289-310; “Ebü’l-Mefâħir Bâħarzî”, Ferhengnâme-i Edeb-i Fârsî (nşr. Hasan Enûşe), Tahran 1380/2002, I, 34, 35; M. Cevâd Şems, “Bâħarzî”, DMBİ, XI, 59-60.

Süleyman Uludağ